भोजपुरको अरुण गाउँपालिकामा रहेर साहित्य लेखनको क्षेत्रमा सक्रिय तिलक थापा एक उदाउँदा कवि हुन् । थापा विशेष गरेर कविता लेखन क्षेत्रमा सक्रिय छन् । उनि साहित्य लेखनसँगै कलाकारीता क्षेत्रमा समेत सक्रिय रुपमा लागिपरेका छन् ।

उनले मादलको खरी टेलि श्रृङ्खला साथै विभिन्न म्युजिक भिडियोमा समेत अभिनय गरिसकेका छन् भने दर्जन बढी सडक नाटक मञ्चन गरिसकेका छन् । उनले पछिल्लो समय कविता संग्रह प्रकाशनको तयारी गरिरहेका छन् ।

समसामयीक विषयवस्तुलाई कविता मार्फत प्रस्तुत गर्ने उनै थापाका तीन कविता साताको साहित्यमा प्रस्तुत गरेका छौँ ।

………………
सडक बालक

सहनु छ दुनियाँको घृणा र तिरस्कार
न थाहा छ आमा बाबु न छ आफ्नो कोही
भन्छन् सबैले चस्स बिझ्ने गरी
खाते, ‘सडक बालक !’

खै कसले फ्याँक्यो हामीलाई सडकमा
बस्नुपर्यो खुम्च्याएर मनका सबै रहर
फोहोर, हिलो, धुलोसँग लुकामारी खेल्दाखेल्दै
भयो जीवन अन्धकार
भन्छन् सबैले चस्स बिझ्ने गरी
खाते, ‘सडक बालक !’

हामीजस्तै सानासाना बालक
आफन्तका हात समातेर हिँडेको देख्दा
हामीलाई गिज्याउँदै सुकिलो र रङ्गीचङ्गी लाएको देख्दा
पिरोल्न थाल्छ हामीलाई पनि आफन्तको यादले
अनि धड्किन्छ मुटु ढुकढुक
तर, भन्छन् सबैले चस्स बिझ्ने गरी
खाते, ‘सडक बालक !’

न त हुन्छ नाम, थर
न त हुन्छ बस्ने घर
आकाशको छानो धर्ती भयो ओछ्यान
हामी पनि मानव हौं
मानिसको सहारामा
कसैको घरको पेटीमा बस्न मन लाग्छ
तर घर मालिकले देख्छन् अनि भन्छन
हट् पर जा, ‘कहाँबाट आएछ यो ?’
भन्छन् सबैले चस्स बिझ्ने गरी
खाते, ‘सडक बालक !’

हामीलाई नि मन लाग्छ पढ्न अनि लेख्न
हामीलाई नि मन हुन्छ साथीसँग खेल्न
तर कसैले जान्दैन हामीसँग राम्रो शब्द बोल्न
पशुलाई जस्तै हामीलाई छ पीडा
सबले गर्छन् छिःछिः दुर्दुर सबले गर्छन् घृणा
भन्छन् सबैले चस्स बिझ्ने गरी
खाते, ‘सडक बालक !’

हे ईश्वर !
हामीलाई पनि सरकारले नजर लाए हुन्थ्यो
अरू जस्तै हामी पनि सम्मानपूर्वक बाँच्न पाए हुन्थ्यो
यदि त्यस्तो भयो भने,
अरूजस्तै हामी पनि हुन्थ्यौं सफा सुन्दर
अरूकोझैं हाम्रो पनि हुन्थ्यो राम्रो संसार
तर,
भन्छन् सबैले चस्स बिझ्ने गरी
खाते, ‘सडक बालक !’
………………..
परदेशी

मिल्दैन आफ्नै देशमा रोजगारी
बल्न छोड्यो बिहान बेलुकी छाक टार्ने चुल्हो
आवाज पस्न थाल्यो कानमा
साहुको नराम्रा शब्दहरू
चल्न छाड्यो गृहस्थ जीवन सहजै
अनि बाध्य भई बन्न पुग्यो परदेशी

मन छैन मातृभूमि छोड्न
मन छैन पस्न बिरानो मुलुकतिर
मातापिता, परिवार, आफन्त, साथी
समाज, समुदाय, आफ्नो जन्मभूमि
मन छैन चटक्कै छाड्न
तर बेरोजगारीले बनाइदियो बन्नै पर्ने परदेशी

ढुङ्गा जस्तो मन बनाएर दुखी बन्दै
बाध्यताको माला पहिरिएर बन्दै छ परदेशी
पाइला चाल्न थाल्छ
अनि देख्न थाल्छ रङ्गिन सपना
कयौं खुसीका सिंढी चड्ने
परिवारमा मुस्कान भर्ने
आर्जन गर्ने चाहे जति धन
पुरा गर्ने मनका रहर
यही सोच्दै बन्दै छ ऊ परदेशी

कसैको पूरा भयो सपना
कोही नक्कली कागजात र दलालको फन्दामा पर्न पुगे
कति बेपत्ता हुन पुगे
सफल हुनेहरूले ठुलै जोखिम र
कष्टका साथ कमाउने छ बल्ल
अनि देश चलाउन तिर्नुपर्ने राजश्व
बाँकी रहेकोमा चित्त बुझाएर
बस्नुपर्ने परदेशी

रङ्गिन सपना बोकेर परदेश पसेका
कति निर्दाेष सहिद बने पराइ भूमिमा
कति कैदी भए पराइको जेलमा
कति यातनाको सिकार बने
कति फर्के स्वास विहिन कैदी बनी बाकसमा

हे सरकार ! अब खोजी गरौं स्वदेशमा
रोजगारका बाटाहरू
बिदेशमा सबै किसिमका विकास
गर्ने ती परदेशीका हातहरूले
हाम्रो देश सुन्दर बन्छ
यही देश फूलाऔं यही देश निर्माण गरौं
आफ्नै देश बनाउँ
नबनौँ परदेशी !
………………
खै कहाँ छ न्याय ?

उता न्यायका चालकहरू
कुनै मन्दिरको पूजारीझैं शिर झुकाएर
गरिरहेछन् शक्तिको पूजा !
यता अपराधले नाघिसकेको छ सिमा
कतै हत्या त कतै बलात्कार
कतै हिंसा त कतै एसिड प्रहार
र त न्याय सुतिरहेको छ लम्पसार
चुपचाप…चुपचाप…!

खै कहाँ छ न्याय ?

न्यायका लागि मच्चाइन्छन् बन्द, हड्ताल र कोलाहल
जलाइन्छन् न्यायकै खातिर अखबारका पानाहरू
बारम्बार,
लगाइन्छन् नारा न्यायकै लागि
निकालिन्छन् जुलुस न्यायकै लागि
तर न्याय सुतिरहेको छ लम्पसार
चुपचाप…चुपचाप…!

तर, मेरो सरकार
दरबारको आँखिझ्यालबाट
अर्ध निद्रामा चियाउँछ बाहिरको संसार
र भन्छ – हामी न्याय र समृद्धिको यात्रामा छौं
खै कहाँ छ अन्याय ?
म त सबै हाँसेकै देख्छु
म त सबै नाचेकै देख्छु
खै कहाँ छ अन्याय ?

अधिकारकर्मीहरू सडकमा उत्रीएर
न्यायकै खोजीमा बाल्छन् दिनदहाडै राँकेजुलुस
तर जति बाले पनि राँको
कैल्यै भेटिएन न्यायको उज्यालो
सत्ताको कुर्सिमा
सहमतिमै आउँछन् शासकहरु आलो–पालो
तर कहिल्यै कसैले छर्न सकेनन्
पीडितका आँखामा न्यायको उज्यालो
र त भन्न मन लाग्छ–
खै कहाँ छ न्याय ?

उत्तर सहज छ,
न्याय यसरी सुतिरहेको छ– चुपचाप अनि लम्पसार
जसरी सुतिरहेको छ – यो देशको सरकार पनि !