समय बेलुकाको ५ बजे । स्थान बिराटनगर १७ ईस्लामपुर । दुई पत्रकार बोर्डर रिपोर्टिङका क्रममा जाँदा मान्छेको आवतजावत निक्कै बाक्लो देखिन्छ । सुरक्षामा बसेका प्रहरीहरू आफ्नै धुनमा मस्त छन् । साइकल लिएर आउने देखि बाइक कार लिएर आउनेहरूको उपस्थिति बाक्लो छ ।

बिशेष गरी लागुऔषध प्रयोगकर्ताहरूको बाक्लो उपस्थिति हुने गर्छ उक्त क्षेत्रमा । आफ्नो परिचय गोप्य राखेका कारण पत्रकार आएको जानकारी प्रहरीले पाएको थिएन । लगेर बाइक प्रहरीको अगाडी रोक्यै । एक प्रहरीले ठुलो स्वरमा बाइक पर राखेर पारी जानेभा जा भने । उनको परिचय थियो एलपी बस्नेत । धेरै जसो भारतीय नम्बर प्लेटका सवारी साधनहरू नेपालतर्फ आइरहेका थिए ।

भारतमा मदिरा निशेधित भएयता हरेक साँझ नेपालमा मदिरा खान आउनेको लर्को लाग्ने गरेको छ । तर, प्रहरी प्रशासनले रोक्ने काम गरेको देखिदैन । मौन छ प्रहरी प्रशासन । प्रहरीलाई केहि नभनी कोसी अनलाइनकर्मी मोहन ढकाल र म त्याहाँबाट दरैया बार्डर तिर लाग्छौँ । दरैयाको अवस्था पनि उस्तै थियो ।

एक एक कप चियाखाइसके पश्चात मैले झोलाबाट क्यामेरा निकालेर फोटो र भिडिया खिचेँ र आफ्नो आइडी कार्ड लगाँए । असई जी ंपी भट्टराई हत्तारिएर हामी छेउ आएर भिडियो र फोटो डिलिट गर्न दवावदिए । हामीले डिलिट नगर्ने भनेपछी उनले दुईतिन जनालाई फोन घुमाए ।

उनले कसलाई फोन लगाए त्यो हामीले पत्तालगाउन सकेनाँै । बोर्डर रिर्पाेटिङमा जाँदा प्रहरीलाई जानकारी गराएर आउनुपर्छ भनेर भट्टराई कड्किए । केही बेर पश्चात हामी त्याहाँबाट हिड्यौँ । कति लाचार छ मेरो देशको प्रहरी प्रशासन ।

सडकमा बिहान बेलुकाको छाक टार्न थोरै तरकारी बेच्न बसेका गरिवहरूको तरकारी फालिदिन्छ तर सिमानामा भईरहेको तस्करी देख्दैन । खाद्यान्नमा भईरहेको तस्करी देख्दैन, सुन तस्करी देख्दैन । सानो चियापसल खोलेकोे देख्छ तर लागुपदार्थ दुव्र्यशनी खुलेआम बोर्डर बोर्डर वारपार गरेको देख्दैन ।

मेरो देशमा गरिवहरूलाई चुल्लो बाल्न गाह्रो छ । तर, माफियाहरू यस आरामका साथ हिड्छन् । कानुन र नियम मेरा देशका गरिवहरूलाई मात्र लाग्छ । डि.आइ.जी अरुण कुमार विसीले कार्यालय हाजिर भएपछि भन्नुभएको छ, ‘तस्करी नियन्त्रण गर्छु भनेर ।’ यँहाबाट बुझ्न सकिन्छ नाकामा पहिले तस्करी कतिहुदो रहेछ भनेर ।

आशा छ तस्करी निमुर्ल हुनेछ । नाकामा पत्रकार रिपोर्टिङमा जाँदा केहिबेर टाइट हुन्छ तर फेरी उस्तै । नाकामा गएका अन्य पत्रकार प्रहरीसँगै बसेर चियाखाएर आँउछन् तर तस्करी देख्दैनन् । आज मेरो देशको पत्रकारीता क्षेत्रमामात्र १०० प्रतिशत सुधार हुने हो भने अन्य क्षेत्र आफैँ सुधार हुने थिए ।