परशुराम घिमिरे

घरपटी दिदीलाई तीन महिनाको कोठा भाडा दिनु थियो । भुँईतल्लामा दुईवटा सुत्नेकोठा र एउटा किचन लिएको थिँए । तीन महिनाको भाडा पन्घ्र हजार खनखनी गनेर गोजीमा राखेँ । घरको दोश्रो तल्लामा चढेँ । दिदीले बस्ने अनुरोध गरे पछि बसेँ । दिदीलाइ चिनिरोग लागेको रहेछ । एउटा सानो मेसिनमा आफैँले रगत जाँच गर्दै रहिछिन् ।

मैले दिदिलाई तीन महिनाको भाडा लिनुस त, भनेर रुपिँया थमाएँ । अनि यो मेसिनले कसरी सुगर जाँच गर्ने भनेर सोधेँ । दिदीले मलाई जाँच गर्ने तरिका बताइन् र अन्त्यमा बोलिन – यो सुगर जाँच गर्ने मेसिन छोराले ल्याइदियो र मलाइ जाँच गर्ने तरिका पनि सिकाइदियो । चार बर्ष भो मलाई सुगर भएको अहिले चौहत्तर पुगेँ । सत्तरीमा सुगर लाग्यो ।
छोरा के काम गर्नुहुन्छ ? सोधेँ

त्यही क्या त, हाम्रो गेट छेउको चिया पसल उसैको त हो नि । मैले पसल थाप्न जग्गा दिएकी हुँ । मासिक एक हजार जमिनको भाडा दिन्छ । मलाइ भाडा दिनु पर्दैन भो नदे भनेको मान्दैन । बुहारी छ,े एउटा छ बर्षको नाति छ । खाना त्यहिँ चियापसलमै पकाएर खान्छन् । छोरो पसलमै सुत्छ बुहारी र नाति सिँडिमुनिको सानो कोठामा सुत्छ्न । त्यसको भाडा मैले लिने गरेको छैन । यति बोलेर उनले सुगर जाँच गर्ने मेसिन झोलाभित्र राखिन् ।

‘दिदिको छोरा त सार्है असल हुनुहुँदोरहेछ नि ?’ बोलेँ

‘भगवानको कृपाले मैले सार्है असल छोरो पाएकी छ ।’ मेरो साह्रै धेरै हेरबिचार गर्छ । मलाई दवाइ पानी दिने डाक्टरकोमा लाने, ल्याउने सबै काम गर्छ । बुहारी पनि उस्तै असल छे । फलफुल तरकारी चामल सबै चाहिने जति सामान पैसा दिएपछी यसैले किनेर ल्याइदिन्छे । खाना आफैँ पकाएर खान्छु । भाँडा बुहारिले माझिदिन्छे…..। यति बोलेर दिदी रोकिइन् । फेरि गला बसेको स्वर निस्कियो – मेरो हजुर अचानक स्वर्ग हुँदा यहि छोराले उठाएर तुलसीको मोठमा निकाल्यो । मलाई यसको धेरै मायाँ लाग्छ । बरगाछी चोकमा मेरो नामको तीन कठ्ठा जमिन छ । पाँच धुर जति यसलाई दिन पाए यसको बास बस्ने ठाउँ हुन्थ्यो भन्ने लागेको छ ।

छोरालाइ अंश दिन किन नपाउनु र दिदी ? मनमा दिदीका कुराले अचम्म बनाए पनि सामान्री बनेर प्रश्न सोधेँ ।

दिदीले अलिकती मुस्कुराउदै जवाफ दिइन– यो मेरो अंश खाने छोरो होइन । मेरो अंश खाने छोराहरु अरु नै चारजना छन् । ती अंश खाने छोराहरु हुन्, डा. अशोक र डा. मधु दुई जना जेठो र माइलो टिचिङ हस्पिटल महाराजगञ्जमा बस्छ्न । साँहिलो र तारा किर्तिपुरमा प्रोफेसर छन् । उतै बस्छन् । कान्छो अमृत काठमाडौ महानगरपालिकाको इन्जिनियर छ, क्वाटरमै बस्छ । सबै जना दसैँमा टीका थाप्न आएका थिए ।

‘मनको आँखा’ कथा संग्रहबाट